1.000 straathonden per week voeden en verzorgen: het verhaal van Marina Möbius

Marina, hoe is het begonnen?

Ik was op reis in Sri Lanka met mijn zoon. Toen ik de situatie van de straathonden hier zag, wou ik niet terugkomen als ik hen niet kon helpen. Ik huurde een appartement 500 meter hiervandaan. Eerst nam ik de zwakste honden (meestal de oudste) in huis. Toen ik 10 of 15 honden had, gooide de huisbaas me eruit. Toen besloot ik deze eigendom te kopen. Stap voor stap bouwde ik de Dog Care Clinic op. 

Hoeveel honden verzorg je hier nu?

In de kliniek hebben we zo’n 250 honden. Daarnaast verzorgen en voeden we nog zo’n 1.000 andere straathonden. Elke dag steriliseren en castreren we honden. Onze teams trekken de jungle in om ongesteriliseerde en -gecastreerde honden te vangen. Zo hebben we de voorbije 10 jaar 65.000 honden gecastreerd of gesteriliseerd.

Waarom doen jullie zoveel sterilisaties/castraties?

Ik zag hoe de honden leefden. Ze waren met zoveel. En velen waren er erg aan toe. Daarom wou ik hen helpen. De beste manier? De populatie doen dalen. Daarom castreren/steriliseren we 7 dagen op 7, heel het jaar door. Al onze behandelingen zijn gratis. 

Toen ik meeging op eetronde viel het op met hoeveel passie je team werkt. Elke straathond heeft een naam!

Iedereen die in de kliniek wil werken, moet zot zijn van honden. Wie van honden houdt, verzorgt ze goed.

Hoe weet je dat je team écht geeft om de honden?

Dat merk je meteen. Ik observeer hoe ze de honden behandelen en hoe ze zich hechten aan de dieren. Als ze niet omkunnen met honden, kunnen ze niet voor mij werken. Ik moet hen kunnen vertrouwen als ik in Duitsland ben.

Je hebt een zaak in Duitsland?

Ja. Ik moet mijn zaak daar uitbaten om genoeg geld te hebben voor dit project. Ik ben enkel hier als het écht nodig is.

Dus je investeert heel wat geld van je bedrijf in de kliniek?

Momenteel zorgt het voor 70% van onze fondsen. De overige 30% krijgen we via donaties.

Hoe vind je geldschieters?

Hmm. Dat is niet makkelijk. We hebben geen geld voor advertenties. Het geld dat ik krijg, gaat rechtstreeks naar de dieren. We adverteren op Facebook omdat dat gratis is. 

We vernamen dat je geld ophaalde voor een tuktuk voor de dagelijkse eetronde. Dat is fantastisch.

Toen onze vorige tuktuk het begaf, hadden we echt een nieuwe nodig voor onze eetrondes. Die honden móeten elke dag eten krijgen. Vanuit de tuktuk kunnen onze dierenarts-assistenten ook uitkijken naar honden die verzorging nodig hebben. Je begrijpt dus hoe belangrijk die is voor de kliniek.

Wat vinden de locals van je werk hier in de Clinic?

Verdeeld. Sommigen waarderen onze service. Anderen vragen zich af waarom we geen mensen helpen. Ze begrijpen niet dat ik dat óók doe. Er werken hier momenteel 45 assistenten voor mij. En we kopen alles wat we nodig hebben in lokale winkels. Maar dat blijkt moeilijk uit te leggen. Zelfs de overheid zet me soms onder druk. Het is dus niet altijd makkelijk om de kliniek te runnen en om sterk te blijven. 

Is het veranderd sinds je begonnen bent?

Een beetje … 

Sinds de start van de Dog Care Clinic ben ik 5 of 6 keer gearresteerd. Omdat ik geen dokter ben, denk ik. Mensen zeggen dat er meer ziektes verspreid worden sinds ik hier ben. En dat er méér muggen zijn. Dat is niet waar en ik probeer het me niet teveel aan te trekken. Maar dat is niet makkelijk.  

Wie is deze loebas?

Da’s Marlon. Een kruising tussen een pronkrug en een Deense dog. Hij werd vreselijk mishandeld door zijn baasjes.

Waarom heb je hem gehouden?

Toen hij in de kliniek kwam was hij meer dood dan levend. Daarom wou ik hem houden. Zijn lichaam stond vol brandwonden van sigaretten. Hij was 18 maanden en woog 16 kg. Nu weegt hij 50 kg. Soms koop ik honden vrij om erger te voorkomen.

Hoe helpt Edgard & Cooper met dit project?

Ik heb een enorm bedrag gekregen van Edgard & Cooper. Ik kon het eerst niet geloven. Met jullie donaties hebben we de keuken en de medische ruimte gescheiden. We veranderden de keuken van de nieuwe kliniek naar deze kant. En we renoveerden het hele huis. Daardoor kan ons team nu méér eten maken en voor méér honden zorgen. Dat was een enorme hulp. Edgard & Cooper is onze grootste sponsor.

Hoe jullie de honden opdelen in de kliniek vinden we wel interessant.

Toen ik met het project begon, heb ik mezelf beloofd de honden nooit in hokken te houden. Ik vind dat ze in kleine, natuurlijke roedels moeten leven en ik zorg ervoor dat dat kan. We hebben ongeveer 10 of 12 kleine roedels. Af en toe checken we de karakters en soms moet er een hond switchen. We checken constant de dynamiek in de roedels, want die verandert vaak.

Gisteren gingen we mee op adoptietour en bezochten we de opvanggezinnen. Vanwaar dat initiatief?

Het is onmogelijk om alle honden hier te houden. Maar alleen betrouwbare families komen in aanmerking voor herplaatsing. Na 4 weken bezoeken we het adoptiegezin een eerste keer. En ook als de hond 7 maanden is. Dan nemen we hem mee om te castreren/steriliseren. We beslissen dan of de hond bij het gezin mag blijven of niet. Is de hond te mager, schuw of bang? Dan nemen we hem terug.

Plannen jullie de bezoeken? Weet de familie op voorhand wanneer jullie komen?

Ze weten nooit wanneer we langskomen. Als ze het weten, zetten ze water klaar. Of laten ze de honden vrij rondlopen… We weten hoe sommige mensen zijn. 

Wat drijft je om dit werk elke dag te doen?

Het is mijn levenswerk. Al het geld dat ik ooit verdiend heb, gaat naar dit project. En natuurlijk ben ik stapelzot van honden. Dat ook.